blue-sky

Nocą...

Nocą świat pogrąża się w głębokim śnie.....

Zasnęła głęboki snem woda w jeziorze...

Nie budźmy jej...

Dopiero co się uspokoiła po burzy...

Zieleń drzew zatonęła  wtulona w ciemność...

Wiatr też jakiś spokojniejszy...

Delikatnie ociera się o konary drzew, swym podmuchem czesze liście traw...

W jeden chwili nastąpiła zmiana...

Nikt tego nie przewidział, nikt się nie przygotował...

Spadająca gwiazda zmieniła tę noc w koszmar...

Ona jest za to odpowiedzialna...

Drzewa po raz kolejny zatonęły...

Jednak tym razem oplecione czerwonymi językami ognia...

Woda na jeziorze została wzburzona...

Nie słychać już szumu wiatru...

Słychać syk palących się drzew...

Został zburzony spokój tej nocy,

Zostało zakłócone życie w królestwie ciemności....

Udało się  zachwiać tą równowagę na pozór niewinnej  gwiazdce z nieba...

Prawa, które tu panowały, ona zabrała.

Nikt nie miała odwagi przeciwstawić się jej wyczynom.

Może nikt tego nie chciał..

Zmieniła tę noc w koszmar...

Nikt nie walczył,

Nikt nie podjął walki,

Nikt nie wygrał...

Chociaż ona pragnęła zwycięstwa...

Zwyciężyła...

Tylko co było tym zwycięstwem...

Co osiągnęła...

Zgromadziła, ból, strach?

Tego chciała?

Pewnie tak...a  może nie?

Dlaczego właśnie ona...

Przecież....

No właśnie przecież....

To były tylko pozory.....

Powiedziałeś.. Lubię Cię...i...

Nie zdążyłeś dokończyć...

Może nie chciałeś....

Lubię Cię...słowa zwyczajne i wygodne...

Jak pisała Szymborska....

Lubi się kluski z makiem i szalik...

Lubię Cię, słowa obojętne nic nie znaczące..

Ale mogące wiele zmienić...

Kiedyś miałam przyjaciela najlepszego na świecie...

A przez zwykłe lubię Cię....

Oddalił się  gdzieś daleko..

Kiedyś go rozumiałam, znałam myśli...

Wiedziałam co powie...

Teraz jest zupełnie kimś innym...

Kimś obcym......

Zapada zmierzch...a ja się nie boję

Nie boję się spojrzeć w czyjąś twarz...

Szum rozbijających  się fal....

Zatrzymuję się na chwilę...

Tam w oddali samotne drzewo...

Rozświetlone bielą księżyca...

Zamykam  oczy na chwilę,

Dryfuje w snach..

Jak tylko mogę najdalej...

To drzewo jest tak daleko...

ale jakie zielone...

Jeszcze żyje..

Jeszcze ma korzenie,

Jeszcze może czerpać wodę..

Oplata go  mgła..

Tak jakby chciała wyssać z niego to co najważniejsze...

Nie mogę spać...

Nie mogę podejść bliżej...

Ktoś odcina korzenie...

Ale nie wszystkie...

Tak samo jak były obcinane te korzenie..

Tak teraz ludzkie jęzory doprowadzą człowieka...

Do krwawienia...od środka....

Grzmi...granatowe niebo rozświetlone blaskiem błyskawicy...

Przyjmuje zupełnie inny charakter...

I to drzewo też jakieś inne...

Już nie to samo...

Już nie będzie takie jak kiedyś zielone...

Za to jest suche...i smutne.....

Patrzę w Twoje oczy....na fotografii.....

Unoszę się nad ziemią.....

Razem z Tobą....

Tak rzeczywisty....

Tak nierealny.......

Tak bliski....tak odległy

Wszystko mu mogę powiedzieć......

A nie widzę jego uśmiechu......

Deszczu zapach.....

Piachu smak.....

Tego wszystkiego  doświadcza każdy z nas.

Słońca zachód......

Zapada zmrok....

Na granatowym sklepieniu

Widnieje...

Tysiące gwiazd....

Każda z nich inna,

Inną duszę ma...

Czy odnajdą się,

dwie te same?

To zależy tylko od nas.

Dwie te same?

To nie możliwe!!!

Mogą być podobne,

Uzupełnią się wzajemnie,

To jest ich celem.