Co czuje człowiek , który nie jest szczery sam ze sobą? No właśnie co? Powinnam wiedzieć to doskonale, przecież jestem takim kimś...oszukuję samą siebie i wmawiam sobie że jutro będzie lepiej...próbuję dostrzec piękno tam gdzie go nie ma...szukam go w padającym deszczu...i w swojej chorobie...jak już go znajdę na sekundę zapominam o rzeczywistości...jestem szczęśliwa i bezpieczna..., dobrze że przynajmniej przez chwilę...
Pewnie nie będzie zbytnio oryginalne to co napiszę, ale co tam...jutro do szkółki będą pędziły dzieci z tornistrami... kiedy to było, a zresztą czasy już się zmieniły...kiedyś pierwszy dzień w szkole niezależnie jaki to był poziom było wielkim przeżyciem...bo ważne było nowe ubranko, piórnik, no i plecak...a teraz? Teraz to większość ma gdzieś a przynajmniej ja...już nie chodzę do szkoły...czy chciałabym może...ale wątpię...
Po przebudzeniu nerwowo szukała Go obok siebie, zostało puste miejsce którego nikt nie zastąpi, przynajmniej nie tak...Próbowała przypomnieć sobie Jego twarz...bezskutecznie...nie pamiętała nic...zapomniała wiele co z nim się wiązało, nie zapomniała jak to jest czuć jego dotyk i oddech na karku...
Chwila rozmowy, między dwojgiem ludźmi...kiedyś tak bliskich dziś...no właśnie...dzielą ich tysiące kilometrów, ale i różnice zdań, nie potrafią dojść do kompromisu mimo to było kilka ciepłych słów...powiedzianych od niechcenia? Czy może miały jakiś sens?
Kiedyś...kiedyś było inaczej...więcej wolności...zbyt szybko dorosłam...znowu chciałabym pobawić się z dziećmi w piaskownicy...Ty za to zdziecinniałeś...nie potrafimy się porozumieć....nawet głupie cześć sprawia problemy...są rzeczy których nie naprawimy...trudno...trzeba przecież jakoś żyć...chyba...